It's been a while

Mijn laatste blogpost dateert al van januari. Schandelijk, I know. Maar bon, nu is er weer eentje.
Naast een nieuwe job, nieuw leven in de buik (juj!) en die twee kapoenen die hier rondrennen bleef er weinig tijd over om te bloggen. Zelf het naaien stond een hele poos op een laag pitje. Maar de laatste maanden komt er weer wat beweging in. Nu nog tijd vinden om foto's te nemen en te bloggen...

Gelukkig bestaat er zo iets als een smartphone, en kan ik jullie dus al enkele foto's tonen. De dochter mocht alweer een stofje kiezen en koos exact hetzelfde als in deze blogpost. Dus ging ik weer voor heel erg meisjesachtig.

 

Het is ondertussen haar lievelingsjurk geworden. Nu duimen voor beter weer, zodat ze haar favoriete jurk wat vaker zal kunnen dragen.

De salopet

of tuinbroek, afhankelijk van waar je dit leest.
Kindjes met salopettekes, ik ben daar weg van! Het is ongelooflijk schattig en op jonge leeftijd ook best wel stylish. Een tuinbroek dus. Het patroon haalde ik uit een Ottobre en ik ging aan de slag met teststofkes. Een ribcordje voor de buitenkant, een flanelleke voor de binnenkant. En daar tussenin, daar stak ik fluo groene paspel.

Ik maakte er een longsleeve bij en matchte beide stukken met een fluo egeltje.

En hij begint zijn zus na te doen bij fotoshoots: bekken trekken!!

Grote broer of zus cadeautjes

Als we verse boelekes gaan bezoeken, doen we dat regelmatig met ook een cadeautje voor de grote broer of zus. Deze werd al meer dan eens gebruikt daarvoor. 

Deze werd gemaakt voor de grote broer van Emma en Lisa, waar jullie in het vorig bericht al kennis mee maakten.

En deze werd gemaakt voor een kleine Fins-Italiaans-Belgische meid die momenteel in Vietnam woont. Een internationaal rugzakje dus, met een van mijn all-time-favorite stofkes. Ik kocht het enkele jaren geleden op een stoffenspektakel, maakte er een zomerjurkje en dit rugzakje uit en daarmee was het metertje op.

Helaas heb ik het daarna nooit nog ergens gezien. Mocht je mij daarmee kunnen helpen... :)

flashbacks in aantocht

De naaimachine staat hier stil. Niet zonder enige frustratie van mijnentwege...
Niet alleen heb ik naast mijn dagopleiding geen tijd meer, maar sinds het stikken van de tas met verzonken rits, lijkt mijn naaimachine een beetje te slepen en te haperen,... Alweer! Nog mensen met een Innov'is 50 met hetzelfde probleem? Het is denk ik al de derde keer dat ik ze voor hetzelfde in herstelling zal moeten geven.
Anyway, voorlopig geen nieuwe spullen (hoewel hier zo'n schone mantelstof ligt te wachten om jas te worden), dus ik trakteer jullie op een paar oldies...

Deze geschenksetjes maakte ik voor de tweeling van mijn neef:
Een dekentje met paspel, het gebruikelijke recept, met daarop hun naam geflockt.

 

Daarnaast nog een slabbetje, met daarop het tekeningetje vanop het geboortekaartje.

En om alles af te ronden nog een zonnehoedje. Zo had ik twee schone setjes, voor ieder prinsesje één.

 

Ok ja, ik geef toe, misschien een lichte overdosis roze. Maar wel schattig hé! (Als baby komt ge daar toch nog mee weg!)

Een vluggertje

Het is al even geleden, maar er moest snel een babycadeautje (voor een begeleidster van de crèche waar de zoon zit) gemaakt worden. Dus viel ik terug op een vertrouwd recept: slabbekes!

En een body'ke erbij. Snel en makkelijk!

Een tester die een blijver bleek...

Ik wilde een tas om naar de lessen te gaan. Zo één waar al mijn gerief in kan. Dus ik nam een boek bij de hand waar ik (schaamrood stijgt me naar de wangen) nog niks uit gemaakt heb, hoewel hij hier al lang stof ligt te vangen.

Ik nam een teststofke (want ik was niet zeker of de tas wel groot genoeg zou zijn) en knipte en stikte dat het een lieve lust was. Om dan tot de ontdekking te komen dat de tas echt wel te klein was. Maar ook dat mij dat helemaal niks kon schelen want dat ik er helemaal verliefd op was.

De combinatie 'teststofkes' (in dit geval IKEA-stofkes) bleek zo geslaagd, en het model zo handig, dat ik ze nu toch dagelijks gebruik, want mijn brooddoos, thermoske en flesje water passen er perfect in. (en mocht dat niet zo zijn, dan zocht ik wel een andere reden om ze dagelijks te gebruiken, zo content ben ik er van!)

Ik heb jullie genoeg in spanning gehouden hé, hier is ze:

De tas met verzonken rits. Schoon hé.

Ik ben heel tevreden van de kleurencombinatie!

Is één goeie foto dan echt teveel gevraagd?

Grrrrrrrrr... De dochter stelt mijn geduld toch soms serieus op proef. En dat vooral wanneer ik foto's wil nemen voor een blogpost. Want zodra ze een camera in de smiezen krijgt, dan begint het: ofwel begint ze rond te rennen en te springen, zodat elke foto wazig is, ofwel trekt ze smoelen. Meestal lukt het me dan wel om in die honderd foto's die ik neem één of twee scherpe foto's te nemen waar ze geen gezichten maakt.

Helaas is het me deze keer niet gelukt... 

Het gaat dus om het rokje. Een A-lijnje met beleg en blinde rits, aangezien de kleine meid alles met een tailleband tot onder haar buik trekt. Maar dit rokje zit haar als gegoten en dus blijft het waar het moet zitten.

Het stofje is er eentje van de Veritas. Ik was verliefd van zodra ik het zag.

En dit is dan haar reactie als ze ziet dat ik het op mijn zenuwen krijg!